30 listopada 2009
Kolejna część dnia to jazda w kierunku lokalizacji troponośnej. Gerard widział ją w 2004 roku, ale nie ma ani notatek z tamtego wyjazdu, ani dokładnej mapy, ani koordynatów GPS. Jak twierdzi niewiele pamięta, bo poprzednim razem uwiesiła się na nim jakaś Włoszka i lała w niego alkohol. Z informacji jakie zasięgnął Robert, w stancji oddalonej o 27km od parku mieszka starszy pan, który zna to miejsce. Dojechaliśmy do tej stancji, psy szczekały, kury gdakały, ale nikogo innego nie było. Pojechaliśmy dalej wzdłuż doliny, jedyną dotępną drogą, ale po paru kilometrach Gerard stwierdził, że nie pamięta mijanych widoków, więc wrócliliśmy. Obejrzeliśmy na laptopie zdjęcia z lokalizacji zrobione 5 lat wcześniej, kolega Gerard dojrzał w oddali charakterystyczny pień skamieniałej araukarii – byliśmy „w domu”.
Cieszyliśmy się, że wczoraj było słońce i zrobiliśmy sporo zdjęć, bo dziś mimo że „w Patagonii nie pada”, co jakiś czas padał deszcz a niebo było zasnute chmurami. W odsłonięciu szybko znaleźliśmy powierzchnię, której szukaliśmy. Tropy ssaków jurajskich odciśnięte w skałach piroklastycznych, czyli powstałych w czasie erupcji wulkanicznej odsłaniały się na kilkunastu metrach kwadratowych. Około 2 godzin zajęło nam sporządzenie dokumentacji fotograficznej, kopii z modeliny i odlewów silikonowych. Potem jeszcze obejrzeliśmy zachowany w pozycji przyżyciowej pień araukarii, około 1,5 metrowej wysokości skamieniały kikut, a w ziemi dookoła widoczne zachowane korzenie. Dookoła niego pełno było rozypujących się skamieniałych drzazg.
W padającym deszczu zrobiliśmy jeszcze ostatnie odlewy i w 1,5 godziny dojechaliśmy z powrotem na camping. Na kolację bagietka na 3 facetów. Jutro na śniadanie będą ciasteczka.