Himantolophus paucifilosus to jedna z większych ryb głębinowych – jej wielkość dochodzi do 45 centymetrów.
Jej charakterystyczną cechą są perełkowate wyrostki zwane neuromastem. Jest to narząd czuciowy, który wystaje nad skórę i pozwala rybie wyczuwać nawet najdrobniejsze poruszenie w otoczeniu.
Himantolophus należy do grupy tzw.: „anglerfish” – czyli „ryb wędkarzy”. Za „wędkę” służy wyrastający z czubka głowy świecący wabik.
Autor modelu – Ewa Stawiarska.
Diabeł czarny – Melanocetus johnsonii, to ryba z grupy matronic. Okrągła w kształcie samica prowadzi dość „nieruchawy” tryb życia. Jeszcze mnie ruchliwe są samce, które przyrastają do jej ciała w różnych (czasem mało odpowiednich) miejscach.
Na czubku głowy znajduje się świecący w głębinach wyrostek, który ma za zadanie przyciągać do ryby potencjalne ofiary.
Melanocetus zamieszkuje głębiny do 2000 metrów.
Aktywne kominy hydrotermalne w dnach oceanicznych tworzą oazy życia. Wokół miejsc ekshalacji gorących wód rozwijają się bakterie chemosyntetyzujące, stanowiące pierwsze ogniwo łańcucha pokarmowego. W symbiozie z bakteriami żyją np. rurkoczułkowce. Na nich żerują krewetki i kraby. W sąsiedztwie rozwijają się zespoły ślimaków, małży, rozgwiazd, ukwiałów.
Przyjmuje się, że miejsca ekshalacji gorących wód, solanek i gazów zamieszkuje od 10 000 do 100 000 razy więcej organizmów w porównaniu z sąsiadującymi równianami abisalnymi.
Na zdjęciach model komina z rurkoczułkowcami Tevnia jerichonana, ślimakami Chrysomallon squamiferum i białymi ukwiałami Pacmanactis hashimotoi.
Chauliodus to ryba zamieszkująca głębiny aż do głębokości 4700 metrów. Cechą charakterystyczną są przezroczyste zęby. Ryba ta posiada największe zęby w stosunku do wielkości czaszki. Specjalizacja tego drapieżnika poszła tak daleko, że jej główna broń stanowi dla niej samej zagrożenie. Może zranić wystającymi zębami swe oczy, lub gdy źle oszacuje wielkość ofiary, nie połknie jej i nie wypluje.
Pierwszy wyrośnięty kolec płetwy grzbietowej stanowi rodzaj wabika. Wabić ofiarę mają też dwa rzędy fotoforów znajdujących się w dwóch rzędach wzdłuż całego ciała.
Pandea rubra to niewielka – dorastająca do 15 cm meduza. Występuje na głębokościach od 550 do 1200 metrów. Jej pomarszczone ciało załamuje się w charakterystyczny sposób, tworząc niemal kąty proste. Dlatego też jej japońscy odkrywcy nadali jej nazwę „meduzy lampionowej”.
Zamieszkuje północny Pacyfik i północny Atlantyk, a także występuje u wybrzeży Japonii.
Psychrolutes marcidus – to gatunek endemiczny występujący u wybrzeży Australii i Tasmanii. Charakterystyczną cechą tej ryby jest „obwisły i galaretowaty” wygląd, stąd jest angielska nazwa – blobfish – gdzie „blob” oznacza bezkształtną masę.
Została uznana najbrzydszym zwierzęciem świata w konkursie zorganizowanym przez stowarzyszenie The Ugly Animal Preservation Society.
Ryba ta zamieszkuje głębokości pomiędzy 600 a 1200 metrów.
Thaumatichthys binghami to głębinowa ryba z grupy żabnicokształtnych z charakterystyczną dziwaczną budową pyska. U samic górna warga jest bardzo szeroka i wywinięta w porównaniu z dolną. Świecący wabik u tej grupy ryb znajduje się zwykle na górze głowy, natomiast o Thaumatichthys „dynda” na podniebieniu. Skorupiaki lub małe ryby, które udają się do niego zwabić wpadają w potrzask, gdy wywinięte do tej pory do góry wargi z zębami nagle się zamykają.
Oczy są stosunkowo małe i umieszczone niedaleko krańców ust.
Jak u innych żabnicokształtnych widoczny jest tu wyraźny dymorfizm płciowy. Najwieksza obserwowana samica Thaumatichthys binghami osiągnęła wielkość 29 centymetrów natomiast samiec nie przekroczył 45 milimetrów.
