Myślę, że każdy się zgodzi z tezą, że wystarczy wyruszyć w podróż, a człowieka spotyka przygoda. Gdy podróżujesz to wymiana opony, ucieczka autobusu, oberwanie chmury stają się przygodą (szczególnie gdy 1 dzieje się na pustkowiu, 2 to był ostatni autobus dnia i śpisz na dworcu w obcym kraju czy w czasie 3 przemaka ci wszystko co masz w plecaku, łącznie ze śpiworem). Człowiek rusza z domu a przygoda HYC i już idzie za Tobą i ciekawie rozgląda się na boki.
Można zwiększyć ilość przygód zabierając ze sobą w podróż kogoś kogo przygoda lubi, kogoś kogo przygoda pragnie, kogoś KTO PROWOKUJE PRZYGODĘ.
Ja znam takiego KTOSIA. Potrafi ślizgać się w komandoskich butach na balkonie, nie schodzi po ścieżce tylko zjeżdża na tyłku po błocie i piargu, budzi się rozprostowując nogi zapominając, że położył się w bagażniku auta, na pytanie celnika „czy ma Pan bombę” odpowiada z roztargnieniem „tak, tak”… Przygoda siedzi mu w kieszeni. I udziela się osobom towarzyszącym.
O KTOSIU pisałem kilka dni temu w poście pt. „znany i lubiany” – nazwijmy go dziś GEPARDEM. Gepard miał przylecieć 11go. W zasadzie można się dziwić dziewczynom, że po niego wyjechały na lotnisko. Znając jego dobrą znajomość z przygodą można było założyć, że nie będzie o czasie. Samolot Geparda nie wylądował w Denwer tylko w Salt Lake, po drodze było tornado, załoga samolotu zabrała klucze od samolotu… Dzień później gdy już do nas przyjechał rozwiązał się worek z przygodami. Ewę polubił nietoperz, który chciał koniecznie powiedzieć jej coś do ucha. A wczoraj będąc „w gościach” w willi Darka, wychodząc na patio w wieczorowej sukni i na obcasie wykonała skomplikowany taniec kończąc układ taneczny na kolanach wychodząc na zewnątrz razem z moskitierą.
W sumie można się zdziwić, że wracając do Moab nie złapaliśmy gumy, bo z przedniej opony wystają druty a z tylnej gwóźdź. Dziwne. Ale może to przygoda na dziś.