sraczka

kartka z pamiętnika – 9.XI.2011

Drogi Pamiętniku…

To nie był dobry dzień. Już rano się okazało, że drogę do Erfoud i powrotną muszę odbyć sam. Paweł się rozchorował i nie był w stanie wsiąść do samochodu. Ruszyłem.

Na drodze wyjątkowo pusto po świątecznych wieczornych szaleństwach. Samotnie. W górę i w dół i przez zakręty. Do wieczora prawie 500 kilometrów. Jak wracałem zabrałem dziadka „na stopa”, żeby „pogadać”. Skończyło się na wymianie uprzejmości przy w- i wysiadaniu.  Dziadeczek siedział sztywno tylko raz obejrzawszy się przez ramię. Nawet nie oparł się o oparcie fotela, bujał się na boki na zakrętach bo nie zapiął pasów.

Choroba nas łamała. Brzuchy bolały – mdłości. Generalnie niewesoło, ale nie ma się co dziwić – huśtawki temperatury, ciśnienia, brak jedzenia. Tzn. jedzenia z okazji święta pełno dookoła, ale mnie jakoś te jelita pozaplatane w warkocze nie pociągają. Nie przepadam za baraniną, a jak już dostałem szaszłyki to wróciłem z nimi nad ogień, bo były dość krwiste i ze sterczącymi włosami. Dziwne, że wcześniej nie zniknęły w ognisku grillowania.

Drogi Pamiętniku…

Plan na dziś to było wyspać się a jutro najeść. Taki był plan…

godzina 00.24

Ból brzucha zmusza do szybkiego biegu w kierunku toalety. Jak to mówi kolega Jarek: „hydrant z d…”.

godzina 04.00

Zaczynam brać antybiotyk… Paweł też praktycznie nie śpi, leży z gorączką. Przygoda…

Mam ze sobą książkę Cejrowskiego. „Podróżnik WC” bardzo pasuje tytułem do sytuacji i miejsca w jakiej się znalazłem.